Wandelingen in de regio Éislek

Deze gerestaureerde boerderij doet dienst als Hotel-Restaurant in het centrum van het dorp op de nationale weg en is ideaal voor een etappe op de route van deze lus.

Dichtbij een belangrijk wetland waarin een project aan de gang is voor de herintroductie van Arnica montana, is er een speciale tuin aangelegd door het Natuurpark van de Our (Te volgen tuinen) die de wandelaars tot een rustpauze uitnodigt.

Dicht bij het windmolenpark, loopt het pad langs de plek "Al Kiirch", wat "oude kerk" betekent. Stichtingen die de plattegrond van dit gebouw opsporen, herinneren er ons aan dat zich op deze plaats tot 1792 de kerk van Buchenburg bevond, alsook een dorp met dezelfde naam, waarschijnlijk verdwenen als gevolg van een epidemie.

De bezetting van deze plek iets onder het plateau en in directe relatie tot de oude weg vond al heel vroeg plaats in de evolutie van de Éislek. Het is zelfs goed mogelijk dat hier een kasteel en een Romeins kamp bestonden. De locatie op de hoogvlakte van dit religieuze gebouw, verloren in het open veld kan vandaag de dag verrassend lijken. Maar 300 jaar geleden, was de dorpskerk van Buchenburg de parochiekerk van de omliggende dorpen van Heinerscheid en Hupperdange.

Tijdens de bouw van de "lijn van het noorden" in 1866, werd een station gebouwd op de samenvloeiing van de stroom van Wampach, de "Wemperbaach" en de "Woltz". Dit station, dat vandaag niet meer dan een gewone halte is, verzekerde de toegangsweg tot een groot aantal kleine dorpjes zoals Hupperdange, Binsfeld, Holler, ... op loopafstand.

De "Moulin di Maulus Mühle" (Molen van Maulus Mühle) is terug te vinden op het kadastraal plan van het jaar 1824. Een dam leidde het water van de Woltz af in een toevoerkanaal over een lengte van 300 m, wat het water naar de molen bracht. Deze had twee waterraderen met een diameter van 1,50 m elk voor een beter beheer van de stroom van water. Tot het einde van zijn bedrijf, had de molen twee paar molenstenen. Vanaf 1905 werd hij getransformeerd in een zagerij. Tussen 1890 en 1920 leverde hij ook elektrische stroom, vóór zijn sluiting na de Tweede Wereldoorlog. Vandaag functioneert het toevoerkanaal nog steeds en brengt het water door het gebouw.

De vallei van de Woltz, stroomafwaarts van Troisvierges, laat een charmant landschap zien van natte weilanden afgewisseld met eiken kreupelhout op de rotswanden. Hoog gelegen op de helling van de rechteroever bevindt zich het klooster van Cinqfontaines.

Gebouwd door de Priesters van het Heilig Hart in 1903, was het klooster een centrum voor de opleiding van jonge priesters die op missie gingen naar Congo en Brazilië, waar de priesters van
het Heilig Hart missies leidden.

Het landschap van Troisvierges, zoals waargenomen vandaag de dag is getuige van drie belangrijke ontwikkelingen:

a) Traditionele periode (voor 1850): gehucht, zonder kerkhof noch kerk, afhankelijk van de parochie van Babsbellain en gewijd aan de bedevaart.

b) Industriële periode (tussen 1850 en 1950): oprichting van een kerk en het kerkhof, nieuwe weg Wiltz - St. Vith, het verschijnen van chemische meststoffen en de mechanisatie die het behoud van de graanteelt toelaat.

c) Post-industriële periode (na 1950): belangrijke urbanisatie en industriepark.