Grotten van Remouchamps: een kunstwerk
Het is de langste ondergrondse vaartocht ter wereld, maar dat is niet eens het meest bijzondere aan de grotten van Remouchamps. De Zaal van de Maagd dan, de Grote Galerij of misschien het Labyrint? Zeker. Die zijn stuk voor stuk van grote schoonheid. Toch zit de echte aantrekkingskracht van het grottencomplex ‘m in het gevoel dat je er krijgt als je lopend en varend door de sprookjeswereld gaat.
Zodra je vanuit het dorp het onderaardse gangenstelsel binnenstapt, is alles anders. Weg zijn de vertrouwde beelden van huizen, bomen en straten. Hier beneden heeft de natuur in miljoenen jaren tijd een uniek kunstwerk gecreëerd. Druppel voor druppel – letterlijk – is met minuscule kalkdeeltjes een droomwereld van staande en hangende kegels gemaakt, de stalagmieten en stalactieten.
De werkelijke pracht van de druipsteengrotten van Remouchamps kwam pas in 1828 aan het licht. Voor die tijd werden de eerste en tweede galerij gebruikt door jagers in de steentijd en wijnboeren in de 19de eeuw. Met de ontdekking van het complete stelsel en zijn kunstwerken, begon het toerisme. Aanvankelijk mondjesmaat. Bezoekers daalden met fakkels af naar de voorste zalen. Vanaf 1912 kwam ook het deel erbij waar nog altijd de Rubicon stroomt, de onderaardse rivier die medeverantwoordelijk is voor de vorming van het complex.
Vroeger daalden de bezoekers met fakkels af naar de ondergrondse gangen
Hangend rotsblok
Een bezoek aan de grotten, met 365 dagen per jaar een temperatuur van 8 tot 10 graden Celsius, begint in de genoemde galerijen. Daarna volgen onder meer de Zaal van de Ruïnes met een 40 ton zwaar hangend rotsblok en De Grote Draperie, een zeven meter hoge sculptuur van kalksteen. Hoewel er natuurlijk geen beweging in zit, lijken de fijne stroken steen hier over elkaar heen naar beneden te stromen. Als een in de tijd bevroren waterval.
Zo spannend en mysterieus als het in de pionierstijd geweest moet zijn, zo spectaculair is het nu. De fakkels van toen zijn vervangen door de modernste ledverlichting die het natuurwonder op zijn allermooist laat zien. Daarbij wordt gebruik gemaakt van kleuren en speciale effecten die samen één sfeer creëren. Zo krijgt de Zaal van de Maagd, bekend om zijn druipsteenformatie in de vorm van Maria met kindje Jezus, iets devoots en doet de veertig meter hoge Kathedraal juist monumentaal aan.
Vleermuis en vlokreeft
Als bezoeker bereik je via de Brug der Titanen uiteindelijk het water van de Rubicon voor de 600 meter lange vaartocht. Op sommige plaatsen is de doorgang nog geen anderhalve meter hoog en moet je bukken om er doorheen te komen. Stilte. Kabbelend water. Een druppel die valt en weerklinkt in het labyrint. Dan vertelt de gids het verhaal van de Palmboom, waar een stalagmiet en stalactiet in elkaar zijn overgegaan en nu samen – inderdaad – een soort palmboom vormen.
Als je geluk hebt kun je nog een van de bewoners van de grot treffen: de vleermuis
Met een beetje geluk krijg je ook nog iets van de bewoners te zien. De vleermuis bijvoorbeeld, die met zijn sonar honderd signalen per seconde uitzendt en daarmee moeiteloos de weg in het donker vindt. Of de niphargus, een doorzichtige vlokreeft van hooguit een paar centimeter.
Na 1 kilometer lopen en 600 meter varen komt het einde van de tocht in zicht. Flarden daglicht dringen door tot de donkere benedenwereld van de Belgische Ardennen. Buiten wachten dorp en terras. De groene heuvels in de omgeving zien er plotseling heel anders uit. Wat zou er achter dat onschuldige Ardense gezicht nog meer verborgen liggen?
Meer informatie
Rue de Louveigné 3, 4920 Aywaille, België
Tel.: +32 (0)4 360 90 70
info@lesgrottes.be
www.lesgrottes.be